ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 |
درسهای عاشورا(در سخنان مقام معظم رهبری)
متأسّفانه در کشورهاى اسلامىِ دیگر، درس عاشورا آن چنان که باید شناخته شده باشد، شناخته شده نیست. باید بشود. در کشور ما شناخته شده بود. مردم در کشور ما امام حسین را مىشناختند و قیام امام حسین را مىدانستند. روح حسینى بود؛ لذا وقتى امام فرمود که محرّم ماهى است که خون بر شمشیر پیروز مىشود، مردم تعجّب نکردند. حقیقت هم همین شد؛ خون بر شمشیر، پیروز گردید.
بنده یک وقت در سالها پیش، همین مطلب را در جلسهاى از جلسات براى جمعیتى عرض کردم - البته قبل از انقلاب - مثالى به ذهنم آمد، آن را در آن جلسه گفتم؛ آن مثال عبارت است از داستان همان طوطى که مولوى در مثنوى ذکر مىکند.
یک نفر یک طوطى در خانه داشت - البته مَثَل است و این مَثَلها براى بیان حقایق است - زمانى مىخواست به سفر هند برود. با اهل و عیال خود که خداحافظى کرد، با آن طوطى هم وداع نمود. گفت من به هند مىروم و هند سرزمین توست. طوطى گفت: به فلان نقطه برو، قوم و خویشها و دوستان من در آنجایند. آنجا بگو یکى از شما در منزل ماست. حالِ مرا براى آنها بیان کن و بگو که در قفس و در خانه ماست. چیز دیگرى از تو نمىخواهم.
او رفت، سفرش را طى کرد و به آن نقطه رسید. دید بله، طوطیهاى زیادى روى درختان نشستهاند. آنها را صدا کرد، گفت: اى طوطیهاى عزیز و سخنگو و خوب! من پیغامى براى شما دارم؛ یک نفر از شما در خانه ماست، وضعش هم خیلى خوب است. در قفس به سر مىبرد، اما زندگى خیلى خوب و غذاى مناسب دارد او به شما سلام رسانده است.
تا آن تاجر این حرف را زد، یک وقت دید آن طوطیها که روى شاخههاى درختان نشسته بودند، همه بال بال زدند و روى زمین افتادند. جلو رفت، دید مردهاند! خیلى متأسّف شد و گفت چرا من حرفى زدم که این همه حیوان - مثلاً پنج تا، ده تا طوطى - با شنیدن این حرف، جانشان را از دست دادند! اما گذشته بود و کارى نمىتوانست بکند.
تاجر برگشت. وقتى به خانه خودش رسید، سراغ قفس طوطى رفت. گفت: پیغام تو را رساندم. گفت: چه جوابى دادند؟ گفت: تا پیغام تو را از من شنیدند، همه از بالاى درختان پر پر زدند، روى زمین افتادند و مردند!
تا این حرف از زبان تاجر بیرون آمد، یک وقت دید طوطى هم در قفس، پرپر زد و کف قفس افتاد و مرد! خیلى متأسّف و ناراحت شد. در قفس را باز کرد. طوطى مرده بود دیگر؛ نمىشد نگهش دارد. پایش را گرفت و آن را روى پشت بام، پرتاب کرد. تا پرتاب کرد، طوطى از وسط هوا بناى بال زدن گذاشت و بالاى دیوار نشست! گفت: از تو تاجر و دوست عزیز، خیلى ممنونم؛ تو خودت وسیله آزادى مرا فراهم کردى. من نمرده بودم؛ خودم را به مردن زدم و این درسى بود که آن طوطیها به من یاد دادند! آنها فهمیدند که من اینجا در قفس، اسیر و زندانیم. با چه زبانى به من بگویند که چه کار باید بکنم تا نجات پیدا کنم؟ عملاً به من نشان دادند که باید این کار را بکنم، تا نجات یابم! - بمیر تا زنده شوى! - من پیغام آنها را از تو گرفتم و این درسى عملى بود که با فاصله مکانى، از آن منطقه به من رسید. من از آن درس استفاده کردم.
بنده آن روز - بیستوچند سال پیش - به برادران و خواهرانى که این حرف را مىشنیدند، گفتم: عزیزان من! امام حسین به چه زبانى بگوید که تکلیف شما چیست؟ شرایط، همان شرایط است؛ زندگى، همان نوع زندگى است؛ اسلام هم همان اسلام است. خوب؛ امام حسین به همه نسلها عملاً نشان داد. اگر یک کلمه حرف هم از امام حسین نقل نمىشد، ما باید مىفهمیدیم که تکلیفمان چیست. دانلود مطلب