"ستاره آسمان فاطمی س"

دلنوشته یکی از عزیزان هیئت عشاق الحسین ع:

دیری است بارها و بارها خوانده ایم، شنیده ایم و برای یکدیگر تکرار کرده ایم که بسوی ظهور حرکت کنیم؛ اخلاقیات مان مهدوی باشد، صفاتمان مهدوی باشد، معارفمان معارف حقه مهدوی باشد و خلاصه زمینه ساز دولت حقه مهدی عج باشیم و در این مسیر سربازی کنیم. این واژه ها و عبارات چون قابهای زیبایی در چاردیواری ذهنمان نقش بسته بود اما نمی دانستیم و نمی توانستیم آنها را در کالبد زندگیمان معنا کنیم.

به این قابهای زیبا در ذهنمان نگاه می کردیم، آنها را برای یکدیگر می خواندیم و تکرار می کردیم و لذت می بردیم و در عمل سرگرم روزمرگی خودمان بودیم، بارها در دعای ندبه مرور کرده بودیم: فضای پرواز را در سیر زندگی انبیاء ع و تکرار کرده بودیم که به دنبال خورشید و ماه و ستاره باید بگردیم و از نور بهره بگیریم و همراه شویم. اما چه میدانستیم اینها که میگوییم چه معنایی دارد، یعنی چگونه باشیم، کجا باشیم، چطور حرکت کنیم؟

کی دیده بودیم پرنده بودن را، پریدن را در آسمان فاطمی س، ستاره بودن را در آسمان فاطمی س؟

به این برادر شهید نگاه کردیم، او هم در کنار ما بارها به این حسینیه آمده بود، نشسته بود برخاسته بود، بر سر همین سفره غذا خورده بود، فکر می کردیم او هم مثل ماست! اما چه شد؟!
یک اتفاقی افتاد، چه اتفاقی؟ دیدیم.  آری با چشمان خود دیدیم که او پرواز کرد، به یکباره پرید و رفت. پرنده بود و ما نمیدانستیم. اگر ما فضای پریدن را در دعای ندبه خوانده بودیم، او تجربه کرد.
او پرواز کرد در آسمان فاطمی س. چه شد که او پرید و ما ماندیم؟ ما که در یک فضا بودیم، پس چه شد؟ یک ماجرا!  او جنسش جنس پرواز شده بود، او پرنده شده بود و پرنده خاصیتش پریدن است، میپرد و میرود و سنگ خاصیتش ماندن است.
آری او پرنده بود و پرنده نمیتواند بماند، میپرد و میرود، پس پرواز کرد در آسمان فاطمی س و ستاره شد، ماندگار شد در این آسمان، زین پس جایگاهش در آسمان فاطمه س است، و ما ماندیم و هنوز تکرار میکنیم: ءاین الانجم الزاهره؟.... اینجاست که تنها میتوانم بگویم فریاد استغاثه بلند است، فریادرس بیا... وامانده ایم ما و طلوع نزدیک است.

راستی بگویم من نه ایشان را دیده بودم و نه میشناختم، اما اکنون که در آسمان، نورافشانی می کند او را میبینم، او را می شناسم چون این نور برای من آشناست، این نور، نور مهربان تر از مادری است که تلالو آن به ما میرسد و ما را فرا می خواند به همان آسمان، اما افسوس که ما پر پرواز نداریم..