رفتن به روضه یک عبادت مهم است:
《حبیب بن مظاهر》 را خواب دیدند،به او گفتند:
با این مقامی که داری چه آرزویی داری؟
حبیب گفت:"آرزو دارم زنده شوم و به مجالسی که ذکر مصیبت حضرت اباعبدلله(ع)را می کنند بروم،بنشینم و در مصیبت اهل بیت گریه کنم"
خود گریه کردن یک چیزی است.*من بکی أو أبکی او تباکی و جبت له الجنه* کسی
که گریه کند،یا بگریاند مثل منبری ها که روضه می خوانند و مردم را می
گریانند یا تباکی کند،یعنی گریه ات نمی آید،دستت را جلوی چشمت بگذار،به این
عمل تباکی می گویند،بهشت بر او واجب می شود.
کسانی می توانند شیران روز و مردان مبارزه باشند که مثل شب عاشورای امام حسین (علیه السلام )و یارانش را داشته باشند.
*شهید عبدالحمید دیالمه
برگرفته از کتاب "آقا وحید"،ص72
هنگام ظهور، وقت عمل است، فقط کسانی میتوانند این توفیق را به نحو احسن داشته باشند که در زندگی خود قبل از ظهور، دارای ایمان کامل و اعمال نیک، اخلاق حسنه، تقوای الهی و آگاهی بوده و توان خدمت به حضرت و جامعه را در خود مهیا کرده باشند یعنی در تمام جهات، کمالات انسانی و الهی شوند و منتظر واقعی و پیرو استوار امام در ظاهر و پنهان باشند.