درد حقوق مادام العمر

         

قسمتی از پادکست صحبت با یک کارگر:

اینها همه دارند دروغ میگن
چرا اگر اینها کاری زیر سرشان نباشد
حق ما کارگرها رو باید اول میدادند
چرا که ماهایی که نظافت‌چی هستیم ما که بدبخت هستیم ما که توسری خور هستیم....

این بیا و بروها رو کم کنند
به کارگرها بپردازند

ما هم دلمان می‌خواهد غذا بخوریم

نذارن انقلاب ما به دست نامحرمان بیافته
نذرارید یک عده صلح‌طلب
منافع پرست
سرمایه‌دار
سلطه‌ی ما رو بگیرن
به خوشنودی آمریکا

شاید از بحث حقوق مادام العمر مطلع شده‌اید.
نمیدانم چطور در حالی که خیلی از کارگران و زحمتکشان، بیمه و امنیت شغلی ندارند با وقاحت تمام میروند برای خودشان قانون حقوق مادام العمر تصویب می‌کنند.
قانونی که جز با منطق سیف‌الاسلام‌ها مطابقت ندارد و مزایای ویژه‌ای را برای افرادی که دو سال یا بیشتر در یک مسئولیت قرار گرفته‌اند به ارمغان می‌آورد. آیا این قانون با منطق امیر المومنین که همه را در برابر بیت‌المال یکسان میدید و وظیفه مسئولان را همراهی با اقشار کم‌درآمد جامعه می‌دید، سازگاری دارد؟ آیا درست است در حالی که افراد زیادی بیکارند یا امنیت شغلی و مزایای مناسبی نظیر بیمه و بازنشستگی ندارند مسئولینی به دنبال مادام العمر حقوق گرفتن خود باشند؟

به نظرم یک دوربین یا دستگاه ضبط صوت برداریم بریم مصاحبه کنیم با این کارگرهای زحمت کش که پیامبر بر دستشان بوسه زد و بپرسیم که

آینده شغلی‌ات چی هست؟ اصلا آینده را بی‌خیال، حال شغلت چطور است؟
بیمه هستی؟
بازنشستگی چه طور؟

وقتی فکر میکنم که یک دوره همسایه‌های ما یکی‌شان بنّا بود یکی‌شان تاکسی‌دار یکیشان خرید و فروش اوراق و یکی‌شان مرد خانه نداشتند و زن خانواده خانه را می‌گرداند، وقتی به همه اینها فکر می کنم سینه‌ام تنگی می‌کند.

و مایی که هنوز باید بخوانیم "و ما لکم لا تقاتلون فی سبیل الله و المستضعفین..."