کلنا عباسک یا مهدی (عج)

بسم الله الرحمن الرحیم

 

وقتی دست راست حضرت قطع شد؛عباس علیه السلام مشک را بر دوش چپش نهاد و پرچم را به دست چپ گرفت و این رجز را خواند:« والله ان قطعتم یمینی انّی احامی ابداً عن دینی و نحن امام صادق الیقین نجل النبّی الطّاهر الامین»؛ (به خدا سوگند اگر دست راستم را جدا کردید، همواره حامی دینم خواهم بود و حامی امامی که در ایمانش صادق است و فرزند پیامبر امین است.»

 

پس از مدتی یکی از سپاهیان کوفه که در پشت درخت خرما کمین کرده بود، با شمشیر مچ دست چپ او را جدا کرد.

 

عباس علیه السلام مشک را به سینه خود چسباند و این رجز را خواند:« ای نفس! از کافران نهراس و به رحمت خدا شاد باش. اینان ستمگرانه دست چپم را قطع کردند. پروردگارا آنها را به لهیب آتش بسوزان.»

پس مشک را به دندان گرفت. آن گاه تیری بر مشک خورد و آب های آن ریخت.

 

شاید تک تک شما بارها نحوه شهادت حضرت عباس(ع) را در روضه ها شنیده باشید،حضرت عباس(ع)به هر دری میزند تا مشک را حفظ کند اما در واقع عباس به هر دری میزد تا حرف امام زمانش بر زمین نریزد!یعنی آب...

 

عباسی شدن یعنی تمام جان و هستی خود را بدهی اما اجازه ندهی حرف امام زمانت زمین بماند...عباسی شدن یعنی آماده فدا شدن،همین است که امام زمان میفرماید هرجا روضه عمویم عباس برپا باشد من در آنجا حضور دارم...مهدی فاطمه نیز میگوید عباس میخواهم...

صبرم از کاسه دگر لبریز است * اگر این جمعه "نیاید" چه کنم؟
آنقدر من خجل از کار خودم * اگر این جمعه "بیاید" چه کنم؟