از خدا زیاد بخواه ...

رزق وروزیمان را محدود نکنیم!!

دوران کودکی را بخاطر آورید. چقدر آرزوهایمان دم دستی بود! توپ- دوچرخه-ماشین پلاستیکی...
بزرگتر که شدیم آرزوهایمان بزرگتر شد زیرا توقعاتمان از زندگی بالاتر رفت.

(البته بچه های این زمانه استثناء هستند زیرا ماشااله توقعاتشان از بزرگترها بیشتر است!)

وقتی نگاهمان به دنیا وسیعتر شد آرزوهایمان بزرگتر شد که بسیار خوب است اما خودخواهی هایمان نیز بیشتر شد که بسیار بد است.

خانواده من- همسر من – ماشین من- شغل من- فرزند من و... همه «من» دارند!!

این احساس بطور غریزی در انسان قرار داده شده است تا برای حفظ حیات خویش  به فکر منافع خود باشد و همچنین این احساس فطری والاتر را هم در انسان قرار داده اند تا همانطور که برای خود منفعت کسب می کند؛ فرصت بهره برداری دیگران را نیز فراهم کند!

شاید بگوییم چنین توانمندی در ما قرار داده نشده تا فرصتی برای خوشبختی و رفاه دیگران فراهم کنیم اما حداقل کاری که می توانیم بکنیم این است که خالصانه اینها را برای دیگران آرزو کنیم!  و حتما در دعاهایمان مدنظر قرار دهیم:

خدایا!  به همه جوانان «ما» همسر شایسته عطا کن!
خدایا!  به همه «ما» خانه؛ ماشین ؛ شغل؛سلامتی و ...توام با دلخوشی عنایت بفرما!
خدایا ! «نسل ما» را دوستار دو یادگار پاک رسول خدا(ص)؛ قرآن و اهلبیت قرار بده!
خدایا! به همه «ما» لذت مناجات و شیرینی انس با خودت را مرحمت فرما!

آقای حسن زاده آملی  گفته است روزی نوشته ای را برای نقدو نظر خدمت علامه طباطبایی بردم و در گوشه ای از مقاله اینگونه دعا کرده بودم:

«خدایا قدرت فهم کتاب آسمانیت را به «من» عطا کن!(نقل به مضمون)»

علامه مشفقانه به من گفت:

«آقا! از زمانیکه خودم را شناختم تنها در حق خودم دعا نکردم بلکه به همه دعا کردم(نقل به مضمون)»

برادری که عاشق تربت پاک سید الشهداء بود می گفت:
من از خدا  خواسته ام همه مردم کره زمین را به کربلا ببرم!!!
آرزوی چنین کاری که بد نیست!حتی اگر ممکن نباشد!

هرگاه دلمان شکست؛ رزق وروزیمان را محدود نکنیم! «من» را فراموش کنیم؛ «ما» را به خاطر آوریم!
 
من الله التوفیق...